Degenen die bekend zijn met aikido en de voortgang in niveau’s en graden, hebben misschien weleens gehoord dat niet lang geleden een examinandus(a) een werkstuk over Aikido moest presenteren, náást het reguliere, praktische examen. Om de één of andere reden is dit binnen onze vereniging al lang niet meer gevraagd ( Of het is geheim gehouden voor mij ). Een ingeleverd werkstuk moet dan natuurlijk gelezen en ook beoordeeld worden; Veel werk en daarom zou er dan ook, naast de examen-commissie die gaat over het praktische examen ( ‘geen namen – geen examen’ refereert aan de noodzaak de Japanse namen direct te kunnen verbinden met de feitelijk techniek-uitvoering) een commissie moeten bestaan die je bv. ‘De Werkstuk-commissie’ zou kunnen noemen. De leden van deze commissie zouden waarschijnlijk hoog-gegradueerden zijn, echter het grappige is datgene dat door Lydia Zijdel onlangs zo treffend werd verwoord: “Ze weten het niet; En zij die zeggen het wel te weten, zijn het onderling oneens.”
Wij hebben tegenwoordig sowieso de neiging dingen te willen ‘beoordelen’ ( Idols ed.) om er een predikaat ‘goed-beter-best-heelslecht’ aan te kunnen hangen, deels om de overtuiging te hebben te beschikken over enig inzicht.
Dit wordt extra bevestigd met een compleet systeem, fraaie oorkonde’s en zolang we het niet te serieus nemen is dat ook best leuk, maar nu ben ik wel een beetje aan het afdwalen.
Het leuke van aikido is dat je het een egoïstische activiteit kan noemen, die gericht is op het verbinden met de ander.

Wat betekent ‘Aikido’ voor mij ?
Doordat je traint en door de voortgang door de jaren word je je langzamerhand steeds meer bewust van Ki. Dat is dezelfde energie waardoor bomen groeien en waarmee je je lichaam beweegt. Het lijkt erop dat hoe minder je je identificeert met ‘mind’ ( je persoon / denken) en hoe beter je je kunt ontspannen in de beweging, hoe sterker je dit opmerkt en hoe makkelijker de oefeningen gaan. Ieder mens is overigens deels geïdentificeerd met ‘mind’ en daar is niks mis mee.
‘Do‘ staat voor ‘weg’, hetgeen vooral aanduidt dat Aikido een zich door de jaren heen voltrekkend proces is en niet ‘een aantal technieken die je beheerst als ze aan je zijn uitgelegd’. Het plezier van de jaren van trainen en het ontdekken van de (on-)mogelijkheden van jezelf en de ander is waarover het dus gaat.
Vervolgens hebben we in Aikido ook nog ‘Ai‘.  O’Sensei doelde daarmee op ‘Geheel’. Om hierover iets zinnigs te zeggen is het onmogelijk de filosofie te vermijden, waardoor vaak direct dingen onzinnig klinken of zijn.
Volgens mij bedoelde O’Sensei met ‘Ai’ het Geheel, dus dat deel wat jou compleet maakt, naast de aanwezigheid van ‘mind’; Dat zou je hele wereld kunnen zijn, want iedereen heeft zijn eigen unieke wereld. Uniek aan mijn wereld is, dat ik nu Kidoai heb uitgelegd, terwijl het in werkelijkheid natuurlijk Aikido heet. Om deze reden zijn onderstaande foto’s ook niet in de juiste chronologie geplaatst, hetgeen wellicht slordig genoemd kan worden, maar wel de sfeer weergeeft.

Foto’s Aikido ‘Zomerweek 2017’, gehouden in de dojo in Almere-Poort.
Deze zijn gemaakt met mijn oude Sony RX100 type 1, helaas nu met een kleine deuk erin:

---

---