Jaren geleden was ik bij een voordracht over de ‘natuurlijke’ lichtvoering in schilderijen van Oude Meesters. Bekende werken illustreerden het betoog. Dit ‘natuurlijk’ is alleen niet hetzelfde als wat de natuur ons toont.  In ongeveer de helft van de klassieke schilderijen wordt de lichtval namelijk niet helemaal ‘lineair’ weergegeven ( licht plant zich rechtlijnig voort) en daarom – in absolute zin – niet mogelijk in de natuur.
Echter, een schilder kan het natuurlijk zo aannemelijk weergeven als hij zelf wil. Wanneer je naar klassieke schilderijen kijkt, raak je soms helemaal in de ban van wat je aanschouwt. 
Soms is duidelijk te zien dat het licht,- en de schaduw-werkingen niet ‘lineair’ worden weergeven, terwijl in een foto – ‘any foto‘ – dit onontkoombaar is:
Inconsequenties van de lichtrichting in schilderijen dragen dus bij aan de unieke weergave én vormen zo, hoewel zelden benoemd, een wezenlijk kenmerk.  Na een jaar technisch gepuzzel en voorbereidingen maakte ik de eerste series en noemde de techniek ‘BiDirectionalLight’.