0

Pride Amsterdam – #youareincluded
Hoewel ik nog twijfelde of ik zou gaan kijken, het zou ook gaan regenen, stapte ik even na het middaguur de deur uit samen met Theo mijn buurman. De Canal Parade is inmiddels een vast gegeven in Amsterdam, ik kijk m’n ogen uit en foto’s maken van een opvallend event levert mooie plaatjes op. Wat me iedere keer verwondert en waar ik al jarenlang over mijmer is het contrast tussen het feitelijke doel van deze Pride en de manier waarop hierna gestreefd wordt.

In de jaren 70 beleefde ik mijn tienerjaren in Amsterdam en was ervan overtuigd dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn en iets als discriminatie zou tot het verleden behoren. Discrimineren was een soort kwaal van mensen die weigerden na te denken over dingen en die leefden zoals dieren. ( Hoewel ik hier natuurlijk wel de dieren discrimineer, want we weten niet of zij gedachten hebben. ) Het maakte ook niet uit tegen welke groep de discriminatie gericht was, de basis is altijd hetzelfde: de neurotische behoefte om een bepaalde eigenschap die je ( meestal maar niet altijd) zelf niet hebt te bestempelen als ‘slecht’ en daarnaar te handelen. Het neurotische aspect bij mensen die uiteindelijk beter weten ontstaat vaak door de (culturele) opvoeding, groepsdwang, kortom dingen waar je je niet van durft te distantiëren omdat je er anders zelf niet meer bijhoort. KIjk dat is waarom het snugger bedacht is, dat #youareincluded. Het slaat namelijk niet alleen op het slachtoffer van discriminatie maar indirect tevens op de dader.
In de 2e WO hebben we het resultaat gezien van de giftige combinatie van discriminatie en een grote groep die macht krijgt.

In 2026 staat de Worldpride op de agenda. We willen ook laten zien hoe uniek Amsterdam is, maar hoewel onze hoofdstad vroeger de Homo-hoofdstad van de wereld was is dat nu niet meer zo. Er is dus nog wel wat werk te doen. Communicatie in een heldere bewoording is hierin denk ik wel het belangrijkst. Zo staat er op de website ‘gelijke rechten voor iedereen’ als ‘strijd voor een veilige toekomst’.
Voor mij komt dit zowel vaag over alsook met zichzelf in tegenspraak. Strijd, dus tegen mensen die discrimineren ( ja, tegen de discriminatie wordt het dan genoemd ), voelt weer onveilig voor hen die bepaalde eigenschappen verwerpen op grond van bv. hun religie en zij eisen vrijheid van godsdienst én van meningsuiting. Er is dus spanning en conflict. Misschien goed om te beseffen dat dat wel bij het leven hoort; Zeker wil ik niet zeggen dan discriminatie maar te accepteren, zeker niet.

Hoewel we ons door de dingen die noodzakelijkerwijs moeten gebeuren soms onvrij voelen, heeft de gewenste afwezigheid van noodzakelijkheid volgens Spinoza niets te maken met vrijheid. Juist door je te kunnen schikken in de noodzakelijke situatie, je verzet op te geven, wordt het mogelijk hier je vrijheid in te vinden. Ik denk dat doorgaan met strijden onontkomelijk (noodzakelijk)  is als je er zelf als LHBTI-er (-ster??) inzit en dat de organisaties de discriminatie moeten blijven ‘aanpakken’ dmv. voorlichting.

In Tsjetsjenië, zo las ik onlangs, kan je door de staat gemarteld en gedood worden omdat je LHBTI-er bent en is er dus een levensbepalend verschil in rechten die inwoners daar hebben. In Nederland heeft iemand in een rolstoel ook het recht om naar het strand te kunnen, maar er is geen makkelijke weg naartoe die er wel zou kunnen zijn. Dat de overheid die moet aanleggen valt denk ik ook onder ‘gelijke rechten’.  Meer duidelijkheid zou in mijn ogen dus zeker een voordeel zijn in de strijd.

Post Views: 216