In de begintijd van de digitale camera’s vroegen vele pro’s zich af of film verdrongen zou kunnen worden. De realiteit haalde deze vraag snel in. Hoewel opdrachtgevers in de begintijd vooral gecharmeerd waren van het wegvallen van scan-en ontwikkel-kosten, bleek de technische kwaliteit snel te verbeteren. Camera’s werden verder geautomatiseerd tot het punt dat we nu point-and-shoot noemen. Maximale scherpte, goede belichting en resolutie gaan vanzelf. Toch blijft het belangrijkste in fotografie de invulling van: Wat fotografeer je en hoe (met welke ‘stijl’) maak je je foto’s ? De collectieve uiting daarvan in een bepaalde periode noem je ‘Beeldtaal’. In dit artikel zie je voorbeelden uit verschillende decennia van mijn werk.

Beeldtaal herkennen we in de gezamenlijke uitingen van alle beeldmakers; Opvallende overeenkomsten in manieren van fotograferen. 

Vanaf 2015 experimenteerde ik om een andere ‘lichtvoering’ te realiseren; om een verschil te maken met het ( voor velen gebruikelijke ) fotograferen met daglicht zoals bv. bij deze portretten hieronder ( wat tijdloos is en ik nog steeds prachtig vind) :

Afgezien van reportage’s werd professionele fotografie in het redactionele en commerciële circuit tot half jaren 90 vaak met studioflitsers gemaakt. Het gebruiken van uiteenlopende ‘lichtvormers’ zoals softboxen, (fresnel-)spots was een vak apart. De ‘beeldtaal’ veranderde in die tijd naar een reportage-achtige, losse manier van beeld maken. De gevoeligheid van film en later de beeldsensoren nam toe en daarmee nam de noodzaak van extra licht af. Steeds meer fotografie kon met daglicht gemaakt worden. Dit lokt natuurlijk weer een tegenreactie uit, maar voor mij was ‘teruggaan’ naar de technieken uit de 80-jaren natuurlijk saai. Opnieuw experimenteren dus, met studio-technieken, die resulteerden in portretten zoals hieronder: