Jaren geleden was ik bij een voordracht over de ‘natuurlijke’ lichtvoering in schilderijen van Oude Meesters. Bekende werken illustreerden het betoog. Dit ‘natuurlijk’ is alleen niet hetzelfde als wat de natuur ons toont. In ongeveer de helft van de klassieke schilderijen wordt de lichtval namelijk niet helemaal ‘lineair’ weergegeven ( licht plant zich rechtlijnig voort) en daarom – in absolute zin – niet mogelijk in de natuur.
Echter, een schilder kan het natuurlijk zo aannemelijk weergeven als hij zelf wil. Wanneer je naar klassieke schilderijen kijkt, raak je soms helemaal in de ban van wat je aanschouwt.
Soms is duidelijk te zien dat het licht,- en de schaduw-werkingen niet ‘lineair’ worden weergeven, terwijl in een foto – ‘any foto‘ – dit onontkoombaar is:
Inconsequenties van de lichtrichting in schilderijen dragen dus bij aan de unieke weergave én vormen zo, hoewel zelden benoemd, een wezenlijk kenmerk. Na een jaar technisch gepuzzel en voorbereidingen maakte ik de eerste series en noemde deze techniek ‘Falset licht’. Eerst had ik er een andere naam voor tot ik dacht aan de ‘falset stem’ uit de muziek; Bv. Barry Gibb van de Beegees en Philip Bailey van Earth,Wind&Fire.
Voor de inzending van een wedstrijd van het Rijksmuseum koos ik één van de eerste werken die ik met deze lichttechniek heb gemaakt; Een portret uit 2015 van mijn jongste zoon Joris, op het moment dat zijn puberteit tot het verleden behoorde. Op het eerste gezicht lijkt het een normaal verlichte foto, maar in werkelijkheid kan de rechterzijde van zijn gezicht niet in de schaduw zijn als diezelfde zijde van zijn shirt licht vangt. Dit effect zie je vaak in klassieke schilderijen toegepast en het leuke is dat het totaal niet opvalt. Fascinatie spreekt je dus aan op datgene waar je je niet bewust van bent..
Bekijk meer van mijn specifieke lichttechniek
